Hoe het allemaal begonnen is :
In het verleden werden er in opdracht van de Stad Leuven ongeveer 1300 valse akten door notarissen opgesteld. De openbare wegen
die evenwijdig liepen naast het kanaal Leuven - Mechelen noemde men "kanaalwegen". Elke eigenaar palende aan de "kanaalweg"
werd een akte van een notaris opgedrongen.
Deze akte bepaalde de toegang van de woning tot de openbare weg via een inbuizing van de "kanaalgracht" en
een jaarlijkse bijdrage hiervoor.
Eigenaars die weigerden te tekenen werden met rust gelaten en moesten dus niet betalen, met als gevolg dat er ongeveer in totaal
nog een 800 à 900 betalenden overbleven. Dit gaat dus niet enkel om de bewoners langs de Wijgmaalsesteenweg,
maar wel over alle bewoners lang het Kanaal Leuven-Dijle.
Hieronder in cronologische volgorde de verschillende bevoegde instanties :
19 maart 1994 : Besluit van de Vlaamse Regering dat van toepassing is op alle waterwegen van het Vlaamse Gewest.
Dit besluit actualiseert de cijns zoals deze bij ministriële omzendbrief werd vastgesteld in 1927.
22 december 1971 Notariële akte (College van burgemeester en schepenen Stad Leuven en Antoine Vanbeneden wonende te
wijgmaalsesteenweg 70)
23 oktober 1972 : Notariële akte (College van burgemeester en schepenen Stad Leuven en Georges Vanbeneden wonende te
wijgmaalsesteenweg 180)
Vergunning tot het behouden van een uitweg tot de kanaaldijk (=openbare weg, nl. wijgmaalsesteenweg te Wilsele),
behouden van de uitbuizing van een kanaalgracht (=baangracht), ingebruikhouden van de kanaaldijk (=wegberm).
CONCLUSIE : dit zijn valse akten, die geen rechtsgrond hebben.
29 december 1972 : Overdracht Kanaal Leuven-Dijle aan de Belgische Staat.
De Staat (Min. van openbare werken, bestuur der waterwegen, dienst der zeeschelde) treed,
wat betreft de vergunningen die door de Stad Leuven verleend werden op het domein van dit kanaal,
volledig in de rechten van de Stad, met terugwerkende kracht op 1 juli 1972.
In deze laatste akte is er ook sprake van een erfdienstbaarheid, die eigenlijk niet van toepassing is aangezien het gewoon gaat
om eigendom van de Stad Leuven en toegang tot de openbare weg.
1 januari 1992 : Overdracht Openbare werken van de Belgische Staat naar de gemeenschappen.
16 maart 1994 : Besluit van de Vlaamse regering betreffende het toekennen van vergunningen, het vaststellen en innen van retributies
voor het private gebruik van de waterwegen en hun aanhorigheden, de zeewering en de dijken.
Dit zou van toepassing zijn moest het gaan om de inbuizing van een kanaalgracht ipv de inbuizing van een baangracht,
om zo toegang te krijgen tot de openbare weg.
19 juli 1995 : Hernieuwde vergunning door het Ministerie van de Vlaamse gemeenschap, Departement Leefmilieu en Infrastructuur,
Administratie Waterwegen en Zeewezen, Afdeling Zeeschelde.
Deze hernieuwde vergunning heeft nieuwe voorwaarden in het leven geroepen : een hogere cijns voor de inbuizing van de zogenoemde
kanaalgracht en het ingebruiknemen van de zogenoemde kanaaldijk, waarop ook BTW van toepassing is en die indexeerbaar is.
Hierop hebben de inwoners van de wijgmaalsesteenweg een bezwaarschrift ingediend.
Dit bezwaarschrift is doorgestuurd naar de NV Zeekanaal.
24 april 1996 : Brief met de hernieuwde vergunning vanwege de NV Zeekanaal en watergebonden grondbeheer Vlaanderen
(bevoegdheid is nu dus overgedragen van de Vlaamse gemeenschap naar de NV Zeekanaal).
Niemand is hiermee akkoord gegaan.
Zie verder Vredegerecht.
Verkort dossier waarnaar wordt verwezen op de site (58 MB)